اینکه مونترال بعد از سان‌فرانسیسکو، خوشمزه‌ترین شهر آمریکای شمالی است، کافی است تا بدانید با چه بهشتی مواجهید. چندملیتی بودن شهر، خودش را در تنوع غذایی بی‌نظیرش هم نشان داده؛ جوری که انگار توی این شهر فستیوال همیشگی غذا به راه است: قنادی‌ها و نانوایی‌های فرانسوی، پاب‌های انگلیسی، اغذیه‌فروشی‌های یهودی ۸۰ساله و بازارهای مواد غذایی که یادآور پاریس‌اند. بارهای شیک با سالن‌های کوچک بولینگ، کافه‌های بی‌شمار برای لم‌دادن عصرگاهی طولانی و رستوران‌های نیمه‌شبی که ترکیب غذا و نوشیدنیشان را هیچ جای دیگری در دنیا تجربه نمی‌کنید. خوشمزه‌های بایدچشید در مونترال زیادند:
پوتین، بی‌برو برگرد انتخاب اول شکموها در مونترال است؛ سیب‌زمینی سرخ‌کرده در حجم زیاد که در عصاره‌ی گوشت خوابانده‌اند و رویش پنیر چدار فراوان ریخته‌اند. این غذا به شکل‌های مختلف سرو می‌شود و کنارش سبزیجات، سوسیس، گوشت و چیزهای دیگر می‌گذارند یا به جای عصاره‌ی گوشت، آن را در سس گوجه می‌خوابانند که می‌شود پوتین ایتالیایی. هر مونترالی از یک مدل پوتین خوشش می‌آید و آن را توصیه می‌کند، اما معمولاً پوتین‌های رستوران لابانکیز (La Banquise) در محله‌ی پلاتو را همه قبول دارند. اینجا حدود ۳۰ نوع پوتین در منویش دارد و ممکن است با یک بار رفتن به اینجا، دیگر نتوانید رهایش کنید و هر روز چند وعده پوتین بخورید.
همه جای دنیا به خصوص در آمریکای شمالی، بیگل فراوان پیدا می‌شود؛ نان‌های گرد و قطوری که وسطش سوراخ است و شکلی شبیه حلق دارد. اما بیگل مونترال چیزی است که مونترالی‌ها و اصلا کبکی‌ها رویش تعصب دارند و متقدند بیگل واقعی فقط در این شهر پیدا می‌شود. در سبک مونترالی، بیگل را همیشه در تنورهای زغالی درست می‌کنند که باعث می‌شود طعم دود و زغال بدهد. خمیرش را هم با تخم مرغ و بدون نمک درست می‌کنند. داخل آن آب جوشی هم قبل از پخت در تنور، خمیر را در آن می‌جوشانند، عسل می‌ریزند. سوراخ وسطش را هم بزرگتر می‌زنند و معمولاً حجم خود نان کمتر است. رویش هم کنجد یا دانه‌ی خشخاش می‌پاشند. همه‌ی این‌ها باعث می‌شود بیگل مونترال از همتای آمریکایی‌اش یک سر و گردن بالاتر باشد. این غذا آنقدر محبوب است که اگر بخواهید هم نمی‌توانید بیگل کهنه یا حتی یک روز مانده در مونترال پیدا کنید؛ همیشه تازه‌اند! بیگل را برای صبحانه یا به شکل ساندویچ برای ناهار می‌خورند؛ مثلاً با تکه‌های ماهی آزاد، پنیر خامه‌ای، پیاز و گوجه‌فرنگی. سراغش را باید از رستوران بیوتیز (Beauty’s) در مونت‌رویال کوئست بگیرید که برای صبحانه، ناهار و شام، ساندویچ‌های متنوع بیگل سرو می‌کند و ویژه‌ی سرآشپزش حرف ندارد. البته بیگل‌پزی سن ویاتور (St. Viateour) هم جاهای مختلف شهر شعبه دارد. مونترالی‌ها به شوخی، بیگل را جزء دیدنی‌های مونترال حساب می‌کنند!
گوشت دودی هم چیز محشری است که مونترالی‌ها با آن بزرگ شده‌اند و سلطان بی‌رقیبش هم رستوران اشوارتز (Schwartz’s) است. اشوارتز آوازه‌ی جهانی دارد؛ الهام‌بخش چند ترانه و موزیک بوده و در کتاب‌های زیادی اسمش آمده. اینجا را روبن اشوارتز، یک مهاجر یهودی از رومانی در سال ۱۹۲۸ تاسیس کرده و چیزی بیشتر از یک فضای باریک و دراز پر از میز و صندلی نیست که در آن مشتریان بازو به بازو کنار هم می‌نشینند تا در لذت خوردن ساندویچ گوشت دودی با درجات چربی دلخواه غرق شوند. گوشت‌ها ۱۰ روز در ادویه‌ها و سبزی‌های معطر خوابانده و سپس دودی می‌شوند. هشتاد سال است که از ظهر تا نیمه‌شب در بلوار سن لارن (St. Laurent) برای ساندویچ‌های اشوارتز صف می‌بندند.