اتاق‌های سلطنتی «کاخ شونبرون» (اشلوس شونبرون) بی‌نظیرند و حتی آپارتمان‌های قیصر در هافبورگ به گرد پایشان هم نمی‌رسند. کاخ را امپراتور ماتیاس دور چشمه‌ای ساخت که هنگام شکار پیدا کرد و بعدتر فردیناند دوم در سال ١٦٣٧ آن را کامل کرد. ترک‌ها، در نبرد وین، این کاخ را ویران کردند، اما لئوپولد اول دوباره یک کاخ تابستانی آن‌جا ساخت. وقتی ماریا ترزا به تخت نشست، شونبرون را اقامت‌گاه خانواده‌ی سلطنتی کرد و دستور داد آن را بزرگ‌تر کنند. کارل اول، آخرین پادشاه خاندان هابسبورگ هم در سال ١٩١٨ در همین کاخ از سلطنت کناره گرفت.
از ١٤٤١ اتاق کاخ مردم فقط می‌توانند از ٤٠ اتاق بازدید کنند. برای تماشای کاخ، دو گزینه دارید: یکی گرند تور یا تور بزرگ که در آن هر ٤٠ اتاق، از جمله آپارتمان‌های فرانتز جوزف و همسرش الیزابت و اتاق‌های کار ماریا ترزا و شوهرش فرانتز اشتفان، را می‌بینید و یکی هم امپریال تور که بازدیدکنندگان را به ٢٢ اتاق، شامل اتاق‌های کار ماریا ترزا و شوهرش فرانتز اشتفان، می‌برد. هر دو تور راه‌نمای شنیداری دارند، اما گرند تور راه‌نمای انسانی هم دارد.
چون تعداد بازدید‌کنندگان زیاد است، روی بلیت‌ها زمان آغاز تور را می‌نویسند و چون ممکن است بین رسیدنتان به موزه و زمان آغاز تور فاصله‌ای باشد، بهتر است اول بلیت بخرید و بعد در آن فاصله در باغ کاخ گشتی بزنید.
اوج زیبایی کاخ را در گالری بزرگ می‌بینید. نزدیک این گالری اتاقی هست که جلسه‌های دولتی محرمانه‌ی دوران ماریا ترزا را آن‌جا برگزار می‌کرده‌اند. کاخ اتاق جالبی به اسم اتاق میلیونی هم دارد که ماریا ترزا به اندازه‌ی اسمش پول پایش ریخت. توی این اتاق، مینیاتورهای هنرمندان ایرانی را هم می‌بینید.
در سال ١٧٧٩، جوزف دوم بازدید از باغ‌های کاخ را برای مردم آزاد کرد و بین سال‌های ١٧٧٢ تا ١٧٨٠ هم نماهایی مشابه خرابه‌‌های روم، آب‌نمای نپتون و بنای گلوریته را هم به این باغ‌ها اضافه کردند.

هافبورگ مجموعه‌ای است از کاخ‌های تاریخیِ بازمانده از اوج شکوه و قدرت امپراتوری خاندان هابسبورگ که بیش از شش قرن حاکم اتریش بودند. این مجموعه حالا دفاتر ریاست‌جمهوری اتریش و چندین موزه را در خود جای داده است. تنوع معماری کاخ‌های هافبورگ بیش از همه مدیون جاه‌طلبی شاه‌های خاندان «هابسبورگ» است که دوست نداشتند در کاخ‌های پدرانشان زندگی کنند و وقتی به تخت می‌نشستند، برای خودشان کاخ تازه‌ای می‌ساختند تا قدرت و ثروتشان را به رخ بقیه‌ی اروپایی‌ها بکشند. قدیمی‌ترین بخش مجموعه شوایتزرهوف است؛ حیاطی کوچک که عمرش به قرن ١٣ میلادی برمی‌گردد و به کلیسای کاخ و خزانه‌ی امپراتوری راه دارد. مجموع ساختمان‌های دور این حیاط را آلته بورگ یا کاخ قدیمی می‌نامند.
یک حیاط بزرگتر هم به شوایتزرهوف وصل است که ایندر بورگ نام دارد و بیشتر بازدیدکنندگان هافبورگ از این حیاط وارد مجموعه می‌شوند. وسط این حیاط، بنای یادبود امپراتور فرانتز را می‌بینید که ورودی اصلی آپارتمان‌های قیصر هم هست. این مجموعه‌ بخش‌های دیگری مثل میدان «جوزف‌پلاتز»، کاخ جدید و بناهای یادبود شاه‌زاده یوجین از ساوُی و آرشیدوک کارل را هم در خود جای داده است.

موزه‌ تاریخ هنر (کونست‌هیستوریشز موزیوم) در «رینگ اشتراسه» از زیباترین موزه‌های اروپا و حتی جهان است. هابسبورگ‌ها مجموعه‌دارانی بزرگ بودند و وسعت قلم‌روی آن‌ها باعث می‌شد گذار بسیاری از آثار مهم هنری به وین بیفتد. خود ساختمان موزه را هم طوری ساخته‌اند که بازتابی از زیبایی گنجینه‌هایش باشد. روی دیوار بالای طاقی‌ها پرتره‌های مشهورترین هنرمندانی را می‌بینید که آثارشان را در این موزه به نمایش گذاشته‌اند؛ هنرمندانی مثل رامبراند و رافائل. غیر‌ممکن است که کل موزه را در یک روز ببینید، بنابراین بهترین کار این است که یک‌راست به بخشی بروید که برایتان جالب‌تر است.
در جناح غربی طبقه‌ی‌ هم‌کف، که وقتی وارد می‌شوید در سمت راستتان است، آثاری از مصر، یونان و روم را نمایش می‌دهند و در جناح شرقی هم مجموعه‌ای از مجسمه‌ها و آثار تزئینیِ هنرمندان اتریشی دوره‌ی باروک، رنسانس و سده‌های میانه را می‌بینید.
گالریِ طبقه‌ی اول مهم‌ترین بخش موزه است که آثار نقاشانی مثل بروگل، دورر، روبنس، رامبراند، ون‌دایک،کاواجیو، کاوالتو و خیلی‌های دیگر را نمایش می‌دهد. جناح شرقی این طبقه را به نقاشان آلمانی، هلندی و فلمیش اختصاص داده‌اند و جناح غربی را هم به نقاشانی مثل تیتیَن، رافائل، تینتورتو و برناردو بلوتو. در جناح غربی، پرتره‌هایی را هم که نقاشان مختلف از هابسبورگ‌ها کشیده‌اند می‌بینید.

اشلوس بِلوِدیره از زیباترین کاخ‌های باروک جهان است. این کاخ را برای شاه‌زاده‌ یوجینِ ساوُی ساخته بودند، کسی که با شکست دادن در سال ١٧١٨ ترک‌های عثمانی قهرمان اتریشی‌ها شد. کاخ دو بخش اصلی دارد: «اونترس بلویدره‌»(بلویدره‌ی سفلی) که در سا‌‌ل‌های ١٧١٤ تا ١٧١٦ آن را ساختند و «اُبيرس بلویدره» (بلویدره‌ی علیا) که تاریخش به سال‌های ١٧٢١ تا ١٧٢٣، یعنی بعد از پیروزی‌های بزرگ یوجین، برمی‌گردد. از ما می‌شنوید، دیدن اُبیرس بلویدره را هر جور شده توی برنامه‌ی سفرتان بگذارید.

کلیسای جامع سنت اشتفان یا اشتفاندوم، معروف‌ترین و زیباترین سازه‌ی وین شاهکار گوتیک اشتفاندوم است که وینی‌ها به آن اشتفه می‌گویند. کلیسای اصلی را در قرن ١٢ میلادی ساخته‌اند، اما حالا فقط دروازه‌ی عظیم غربی و برج‌های کافران یا هایدن‌تورمه از آن دوران باقی مانده‌اند که هر دو سبک رومانسک دارند. در سال ١٣٥٩ میلادی کار تغییر ظاهر کلیسا به سبک گوتیک را شروع کردند. مهم‌ترین شاخصه‌ی کلیسا برج جنوبی آن است که ١٣٦٫٧ متر ارتفاع دارد و ٧٥ سال طول کشید تا آن را بسازند. گرچه باید از ٣٤٣ پله بالا بروید تا به بالای برج برسید، اما منظره‌ی آن بالا به زحمتش می‌ارزد.
قرار بود که برج شمالی هم مثل همین برج بسازند، اما جیب امپراتوری خالی بود و بعد هم سبک گوتیک از مد افتاد. به همین دلیل، قبه‌ی برج شمالی را در سال ١٥٧٩ به سبک دوره‌ی رنسانس ساختند و در سال ١٩٥٢ هم بزرگ‌ترین ناقوس اتریش را بالای این برج نصب کردند که ــ‌خدا را شکر‌ــ آسانسور دارد.

گرچه مجموعه‌ی «موزیومس‌ کوارتیه» (محله‌ی موزه‌ها) کار خود را از سال ٢٠٠١ آغاز کرده، اما به خاطر موزه‌های عالی، کافه‌های بی‌نظیر و فضاهای عمومی دل‌نشینش از محبوب‌ترین دیدنی‌های وین است. مجموعه را جایی ساخته‌اند که قبلا اصطبل‌های شاه بوده‌اند؛ درست پشت موزه‌ی تاریخ هنر. ساخت این مجموعه‌ی جدید را در سال ١٩٩٨، بعد از بحث‌های زیاد موافقان و مخالفان، آغاز کردند و در سال ٢٠٠١ با صرف هزینه‌ی ١٤٥ میلیون یورو به پایان رسید. این‌جا، با بیش از شصت هزار متر مربع فضای موزه‌ای، هشتمین مجموعه‌ی فرهنگی بزرگ جهان است و موزه‌ لئوپولد (شامل آثار هنری قرن نوزدهم و دوره‌ی مدرن اتریش)، موزه‌ هنر مدرن (مجموعه‌ای از آثار هنری برتر وین در قرن بیستم)، تالار هنر (سالن‌هایی برای نمایش هنر معاصر ملی و بین‌المللی)‌، موزه‌ تزوم (مرکزی برای نشست‌های هنری و علمی با بازی‌های گوناگون برای کودکان)، مرکز معماری وین (با یک کتابخانه، نمایشگاه‌هایی در‌باره‌ی دستاوردهای معماری جهان و یک کافه)، «تانتزکوارتیه» (مرکز هنرهای نمایشی معاصر) و چند کافه را در خود جای داده است.

پارک‌ها مهمترین جاذبه‌های گردشگری محله‌ی «لئوپولدشتات» هستند. پراته واژه‌ای است که وینی‌ها برای اشاره به «وورشتل‌پراته»، یکی از محبوب‌ترین پارک‌های تفریحی شهر، و پارک جنگلی سرسبزی که در حاشیه‌اش قرار گرفته است از آن استفاده می‌کنند. «وورشتل‌پراته»، یا همان «فولکس‌پراته»، پارک سرگرمی بزرگی با همه‌جور بازی است، از چرخ و فلک گرفته تا دست‌گاه‌های اعصاب‌سنج، ماشین برقی، اتومبیل‌های مسابقه‌ای و تونل وحشت و البته کیوسک‌هایی برای فروش‌ هات‌داگ و پشمک. یک مینی‌قطار هم این‌جا هست که شما را تا استادیوم «ارنشت هاپل» در ٤ کیلومتری پارک می‌رساند. قیمت بلیت‌های بازی‌های مختلف هم بین ١ تا ٥ یوروست.
اما شاید زیباترین بخش پراته پارک جنگلی آن باشد که استفاده از آن رایگان است. این فضای ٦٠ کیلومتر مربعی در قدیم شکارگاه سلطنتیِ جوزف دوم بوده و از سال ١٧٦٦ مردم عادی هم می‌توانند از آن استفاده کنند. امروزه وینی‌ها گروه گروه در این پارک می‌دوند، قدم می‌زنند، دوچرخه‌سواری و اسکیت‌سواری می‌کنند یا حمام آفتاب می‌گیرند. با این حال، هنوز هم می‌شود گوشه‌های دنجی توی پارک پیدا کنید و از طبیعت لذت ببرید.

رینگ اشتراسه یا به قول وینی‌ها، رینگ بلواری پهن و پر درخت است که بخش بزرگی از شهر داخلی را در بر گرفته و در واقع آن را جای دیوارهای قدیمی شهر ساخته‌اند. این‌جا پر است از شاه‌کارهای معماری و کافی است کمی در آن قدم بزنید تا تاریخ معماری اروپا را مرور کنید. معماری اعجاب‌انگیزی که امروز در رینگ می‌بینید حاصل تلاش‌های «فرانتز جوزف اول» است. استحکامات دفاعی این منطقه را در قرن شانزدهم ساخته بودند، اما «جوزف فرانتز» بود که در سال ١٨٥٧ تصمیم گرفت این استحکامات را خراب کند و به جای آن‌ها ساختمان‌های باشکوهی بسازد که اقتدار و ثروت خاندان هابسبورگ را نشان بدهند. بلوار را بین سال‌های ١٨٥٨ و ١٨٦٥ ساختند و در دهه‌های بعد هم ساخت و ساز در آن ادامه داشت، هرچند جنگ جهانی اول باعث شد بخشی از طرح‌های امپراتور هرگز عملی نشوند.
مهم‌ترین قسمت بلوار فاصله‌ی کم‌تر از دو کیلومتری میان دانشگاه و تالار اپراست. پیش‌نهاد می‌کنیم در این فاصله پیاده‌روی کنید تا زیبایی رینگ را درک کنید. اما اگر زیاد اهل پیاده‌روی نیستید، دوچرخه و تراموا هم گزینه‌های خوبی هستند.

اینجا زمانی اقامتگاه مهمانان خاندان «هابسبورگ» بوده است و امروز محلی است برای نمایش بزرگ‌ترین مجموعه‌ی آثار گرافیکی در دنیا. آلبرتینا را در سال ١٧٦٨ داماد «ماریا ترزا» ساخت و حالا مجموعه‌ای حیرت‌انگیز از یک و نیم میلیون اثر هنری چاپی و پنجاه‌هزار نقاشی، از جمله ١٤٥ اثر «دورر» ،٤٣ اثر «رافائل» و ٧٠ اثر «رامبراند»، را در خود جای داده است. آثاری از «لئوناردو داوینچی»، «پیتر پل روبنس»، «پابلو پیکاسو» و دیگر هنرمندان مشهور را هم این‌جا می‌بینید. به علت تعداد زیاد اقلام این کلکسیون هر بار فقط بخش کوچکی از آن‌ها را نمایش می‌دهند. در واقع، هر دوره‌ی سه ماهه در این موزه به یک موضوع یا هنرمند اختصاص دارد.

اشتفان‌پلاتز قلب وین تاریخی است؛ میدانی که مهم‌ترین گذرگاه‌ها و پیاده‌راه‌های شهر از آن می‌گذرند و کلیسای اشتفاندوم هم در آن قرار گرفته است. علاوه بر این، کاخ الیزابت که حالا به موزه‌ی کلیسای جامع و اسقف‌نشینِ وین تبدیل شده و ساختمان مدرن هاس‌هاوس را هم در این میدان می‌بینید. این‌جا بهترین نقطه برای شروع گردش دروین است و در تمام سال هنرمندان خیابانی جورواجور در آن برنامه اجرا می‌کنند. اگر هم از هیاهوی میدان خسته شدید، چند دقیقه پیاده‌ بروید تا به خیابان‌های آرام و زیبای پشت میدان و کافه‌هایشان برسید.