وین مساحتی بیش از ٤١٥ کیلومتر مربع در دره‌ی دانوب دارد و رود دانوب، از شمال شرقی به جنوب غربی، از میان شهر می‌گذرد. کانال طولانی و مستقیمی را که دانوب از طریق آن از وسط شهر می‌گذرد، بین سال‌های ١٨٧٠ تا ١٨٧٥ ساخته‌اند تا از ویرانی‌های ناشی از سیلاب و طغیان رود جلوگیری کنند. به این کانال آلته دونا یا دانوب قدیمیمی‌گویند. صد سال بعد، کانالی موازی با کانال قبلی ساختند که دانوب جدید یا نویه دونا نام دارد. بین این دو کانال هم منطقهای به نام دونا آینسل به وجود آمده است که در واقع پارک تفریحی شهر است. وین را به ٢٣ منطقه تقسیم کرده‌اند، اما ما، برای آسانیِ کار، شهر را بر اساس بافت تاریخی و شهری به مناطقی بزرگ‌تر تقسیم می‌کنیم.
اولین منطقه اینرشتات یا شهر داخلی است؛ منطقهای پر تراکم و مشهور در ساحل جنوبی رود دانوب. این‌جا قلب جغرافیایی، تاریخی، مالی و مذهبی وین است و یونسکو در سال ٢٠٠١ آن را در فهرست سایت‌های تاریخی جهان قرار داده است. میدان اشتفان‌پلاتز مرکز اینرشتات و نقطه‌ای عالی برای آغاز کشف وین است، چراکه به مهم‌ترین گذرگاه‌های شهر، مثل پیاده‌راهِ کارنتنر اشتراسه، گرابن و روتنتورم اشتراسه راه دارد. کارنتنر اشتراسه،گرابن و کولمارکت سه پیاده‌راه مهم منطقه‌اند که بسیاری از دیدنی‌های وین را در آن‌ها کشف می‌کنید. یادتان باشد که کارنتنر اشتراسه به کارلزپلاتز می‌رسد که مرکز اصلی حمل و نقل عمومی در شهر است.
حالا به رینگ اشتراسه می‌رسیم که وینی‌ها خیلی ساده آن را رینگ می‌نامند. رینگ بلواری پهن و پر درخت است که دور اینرشتات حلقه زده است و در واقع مرز شهر قدیمی را نشان می‌دهد. این‌جا می‌توانید شاه‌کار‌های بی‌نظیر معماری، مخصوصا ساختمان‌های خیره‌کننده‌ی عصر فرانتز جوزف را تماشا کنید. فرانتز جوزف، امپراتور اتریش، این بلوار را بین سال‌های ١٨٥٨ تا ١٨٦٥ ساخت تا قدرت و شکوه خاندان هابسبورگ را نشان دهد. طول بلوار حدود ٥ کیلومتر است، اما مهم‌ترین بخش آن، یعنی فاصله‌ی بین دانشگاه و تالار اپرا، به ٢ کیلومتر هم نمی‌رسد.
منطقه‌ی بعدی منطقه‌ی شرق کانال دانوب است که از ساختمان‌های بلند دیگر مناطق شهر چندان نشانه‌ای در آن نمی‌بینید. در عوض، پارک بزرگ دونا آینسل یا جزیره‌ی دانوب را در آن پیدا می‌کنید که خستگی شهر شلوغ را از یادتان می‌برد. این‌جا منطقهای مسکونی با خیابان‌های پهن و آپارتمان‌های دهه‌ی ١٩٥٠ است. زیباترین محله‌ی این منطقه لئوپولدشتات است که قرن‌ها موطن یهودیان اروپا بوده است.
حالا نوبت منطقه‌ی داخل گورتل است؛ منطقهای شامل انبوه آپارتمان‌ها که پارک‌های سرسبز و چند کاخ سبک باروکرا هم در میانشان می‌بینید. خیلی از وینی‌های تحصیل‌کرده این منطقه را خانه‌ی خودشان می‌دانند، اما بافت جمعیتی منطقه یک‌دست نیست. بعضی از خیابان‌ها آرام و خلوت هستند و بعضی خیابان‌ها هم پر از رستوران و بار و هیاهوی شهر. خیلی از مهاجرها هم در قسمت‌های سطح پایین‌تر همین منطقه زندگی می‌کنند. این منطقه و رینگ اشتراسههفت محله‌ی قدیمی شهر را مثل یک نعل در بر گرفته‌اند و در جنگ‌های قدیم جبهه‌ی دفاع از محله‌های اصلی را تشکیل می‌داده‌اند.
دست آخر می‌رسیم به منطقه‌ی خارج از گورتل که شامل ١١ محله‌ی شهر می‌شود که حال و هوایی حومه‌ای دارند. هر کدام از این محله‌ها شخصیت خاص خودش را دارد و بیش‌تر خانه‌ی طبقه‌ی کارگر یا طبقه‌ی مرفه شهر هستند و بخش بزرگی از جمعیت شهری و هم‌چنین بسیاری از دیدنی‌های شهر را هم در خودشان جای داده‌اند.
وینی‌ها برای این که کار خودشان را توی نشانی دادن راحت کنند، مناطق را شماره‌گذاری کرده‌اند. هر چه شماره‌ی یک منطقه بالاتر باشد، یعنی آن منطقه از مرکز شهر دورتر است. نشانی‌ها را هم به شکل یک عبارت سه بخشی می‌نویسند که از چپ به راست شامل شماره‌ی منطقه، نام یا شماره‌ی خیابان و شماره‌ی ساختمان و آپارتمان است. مثلا نشانی«۰۱, Kärntner strasse, ۴۳/۱۲» یعنی آپارتمان شماره‌ی ١٢ در ساختمان پلاک ٤٣، خیابان کارنتنر در منطقه‌ی یک. یادتان باشد شماره‌ی بعد از نام خیابان شماره‌ی ساختمان است و عدد بعدی هم شماره‌ی آپارتمان را نشان می‌دهد.